Stomme start
Blijf op de hoogte en volg Milou Rosi
19 September 2016 | Israel, Tel Aviv
De eerste dagen in Tel Aviv liepen niet geheel zoals gepland.
Bij aankomst was ik nog euforisch. Een heel leuk appartementje mét tuin en, als bonus, 2 katten die ons daar welkom heetten.
Helaas bleek vlak daarna dat mijn darmen niet zo tevreden waren met het eten wat ik in de vorige post nog bejubelde. Met alle gevolgen vandien. Ik zal verder niet in detail treden. Het volstaat om te zeggen dat ik 3 dagen uit de running ben geweest en me echt ellendig heb gevoeld.
Tot overmaat van ramp werd ik ook nog (per ongeluk!!) gekrabt door een van mijn twee nieuwe poezenvrienden. De dokter adviseerde om even langs het ziekenhuis te gaan (Tony was niet erg amused aangezien hij van tevoren al had gezegd dat ik uit de buurt van de katten moest blijven).
Dat ziekenhuis was nogal schrikken. Alles was ranzig. Maar niet een beetje, echt gewoonweg goor. Er werd niet goed engels gesproken. We werden van het kastje maar de muur gestuurd en niemand leek echt goed te weten wat nou de bedoeling was. Maar het vervelendst vond ik dat alles slechts werd afgeschermd door gordijntjes waardoor dus eigenlijk alles gewoon te zien was. Bloed prikken, gebroken benen, bloedende wonden, katheters die ingebracht werden... you name it, I saw it. Het kwam waarschijnlijk doordat ik me toch al slecht voelde en dit de druppel was, maar op dat moment wilde ik echt héél graag thuis zijn. In mijn eigen bed, met mama in de buurt en alles gewoon "normaal".
Als klap op de vuurpijl bleek nadat de prik gezet was, dat dit tegen tetanus was. Waarvoor ik allang ben ingeënt, maar of we wel even 300 euro willen afrekenen.
Ik kon wel janken! (Heb ik ook gedaan om eerlijk te zijn).
Om deze post toch nog even te eindigen met een positieve noot, de volgende 2 dingen:
1. Milou doet het echt geweldig. Ze geniet van de extreme aandacht die ze hier krijgt en vindt het heerlijk bij papa en mama. Ze is veel aan het lachen en slaapt elke dag heerlijk uit tot 10 uur (en wij dus ook!).
Gisteren avond hadden we een fantastische bruiloft. Net als in de film! Sprookjesachtige locatie, heerlijk eten, iedereen zag er prachtig uit (dresscode black tie) en tot diep in de nacht gedanst met mijn liefde.
Dan ziet het leven er weer een stuk beter uit.
Vandaag maandag. Nieuwe week, nieuwe kansen. Ik wil de afgelopen dagen snel vergeten en deze stad gaan verkennen. Wordt vervolgd!
Bij aankomst was ik nog euforisch. Een heel leuk appartementje mét tuin en, als bonus, 2 katten die ons daar welkom heetten.
Helaas bleek vlak daarna dat mijn darmen niet zo tevreden waren met het eten wat ik in de vorige post nog bejubelde. Met alle gevolgen vandien. Ik zal verder niet in detail treden. Het volstaat om te zeggen dat ik 3 dagen uit de running ben geweest en me echt ellendig heb gevoeld.
Tot overmaat van ramp werd ik ook nog (per ongeluk!!) gekrabt door een van mijn twee nieuwe poezenvrienden. De dokter adviseerde om even langs het ziekenhuis te gaan (Tony was niet erg amused aangezien hij van tevoren al had gezegd dat ik uit de buurt van de katten moest blijven).
Dat ziekenhuis was nogal schrikken. Alles was ranzig. Maar niet een beetje, echt gewoonweg goor. Er werd niet goed engels gesproken. We werden van het kastje maar de muur gestuurd en niemand leek echt goed te weten wat nou de bedoeling was. Maar het vervelendst vond ik dat alles slechts werd afgeschermd door gordijntjes waardoor dus eigenlijk alles gewoon te zien was. Bloed prikken, gebroken benen, bloedende wonden, katheters die ingebracht werden... you name it, I saw it. Het kwam waarschijnlijk doordat ik me toch al slecht voelde en dit de druppel was, maar op dat moment wilde ik echt héél graag thuis zijn. In mijn eigen bed, met mama in de buurt en alles gewoon "normaal".
Als klap op de vuurpijl bleek nadat de prik gezet was, dat dit tegen tetanus was. Waarvoor ik allang ben ingeënt, maar of we wel even 300 euro willen afrekenen.
Ik kon wel janken! (Heb ik ook gedaan om eerlijk te zijn).
Om deze post toch nog even te eindigen met een positieve noot, de volgende 2 dingen:
1. Milou doet het echt geweldig. Ze geniet van de extreme aandacht die ze hier krijgt en vindt het heerlijk bij papa en mama. Ze is veel aan het lachen en slaapt elke dag heerlijk uit tot 10 uur (en wij dus ook!).
Gisteren avond hadden we een fantastische bruiloft. Net als in de film! Sprookjesachtige locatie, heerlijk eten, iedereen zag er prachtig uit (dresscode black tie) en tot diep in de nacht gedanst met mijn liefde.
Dan ziet het leven er weer een stuk beter uit.
Vandaag maandag. Nieuwe week, nieuwe kansen. Ik wil de afgelopen dagen snel vergeten en deze stad gaan verkennen. Wordt vervolgd!
-
20 September 2016 - 08:13
Nina:
Oh dat klinkt als de HEL!!! Gelukkig ook leuke dingen :)!
Vanaf nu wordt het weer kicke!! XXXXX -
20 September 2016 - 12:48
Ami:
Oh Gott mein Schatz, das sind nicht gerade die schönsten Erfahrungen die du da gemacht hast. Man denkt immer dass es im Ausland genau so sein muss wie wir es gewohnt sind , aber weit gefehlt !!!!Nun ja wenigstens war die Hochzeit ein voller Erfolg und dann kann man die nicht so schönen Dinge auch schnell vergessen. Du hast ja deine beiden Liebsten bei dir und dann wird schon alles okay gehen.xxxxxxx -
23 September 2016 - 06:23
Stonk:
Ik kan moeilijk veel woordgrappen maken over 'in de running zijn'. En ik vind het het allerleukst dat je dit schrijft. En ik mis Milou. -
27 September 2016 - 21:54
Nicky:
wat een nare start, zag dat t al goed wordt ingehaald ondertussen!
Doe voorzichtig en geniet van elkaar!
Leuk om te lezen zo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
