Ein Gedi, helemaal zen in de kibboets.

Vanaf Tel Aviv is het zo'n 2 uur rijden naar Ein Gedi, een oase aan de dode zee.

De weg erheen vond ik indrukwekkend. We reden langs de Israëlische muur. Grote grijze betonnen blokken. Heftig om te zien.
We kwamen langs grote stukken woestijn met hier en daar nederzettingen die uit hutjes met golfplaten daken bestaan. En daar fietste een klein jongetje op een fietsje. Wat een groot contrast met hoe Milou opgroeit!

Op een gegeven moment kom je op zeeniveau en vanaf daar daal je steeds verder af naar beneden. Tot aan het laagste punt op aarde, de dode zee dus.  Het voelde, lichamelijk gezien, een beetje raar, die afdaling. Ik werd een beetje licht in mijn hoofd en kreeg ook wat last van mijn oren.

We sliepen in een kibboets. Dat was een bijzondere ervaring. Het is hier van alle gemakken voorzien, van zwembad tot mini dierentuin en van golfbaan tot een spa. Maar dan wel allemaal in jaren 70 stijl. Wat achterhaald dus. Het is hier ook " hippie achtig". En dan niet het hippe Ibiza boho/ hippie gedoe, maar echt het make love not war gevoel. Vrijheid blijheid. Iedereen is zen en vriendelijk voor elkaar. Iedereen voelt zich op zijn gemak, ik heb al 3 naakte vrouwen gezien,  en iedereen is comfortabel gekleed.
 Toen ik in een rood jurkje met open rug naar het restaurant wilde gaan, werd ik even teruggefloten door Tony. Hier hoorde je gewoon in een kort broekje en shirtje te lopen.

Gisteren zijn we gaan dobberen in de dode zee. Wat fantastisch! Ik kon daar wel uren blijven drijven genietend van het uitzicht op de bergen van Jordanië. Uiteraard heb ik me ook even ingesmeerd met het magische modder uit de dode zee, maar dit was vooral heel goor en een enorme toeristische attractie dus echt als een autentieke ervaring heb ik dit niet beleefd. Ik voelde me ook niet bijzonder gereinigd. Mijn haar voelde als stro, mijn huid was aan het jeuken en trekken en ik stonk naar zwavel.

Tot slot wil ook graag nog mededelen dat wij ons internationaal televisiedebuut hebben gemaakt. Voor een amerikaanse documentaire werden wij geïnterviewd over Israël en Ein Gedi. Ik heb het beeldmateriaal maar niet opgevraagd, aangezien wij juist die dag enige haast hadden en letterlijk uit ons bed naar de ontbijtzaal zijn gerold waar de opname plaats vond (en Tony tijdens het gesprek jam op zijn kin had).

 Nu zij we onderweg naar Mitzpe Ramon, een stadje in de woestijn aan de rand van een krater. Op aanraden van Basje, mijn broertje (die heel groot is en al bijna 30).