De spannende vliegreis

Na een ontzettend fijne afscheidsavond/nacht (veel te laat en veel te lam) is het op de ochtend van vertrek toch wel even heel hard slikken.
Ik wéét dat dit een unieke ervaring gaat zijn en dat dit zo bijzonder is. Maar ineens overvalt paniek me: baan opgezegd, huis uitgeruimd, Lara (de kat) gedag gezegd. Waarom doe ik dit ook alweer?

Van tevoren maakte ik me vooral zorgen over de vliegreis. Stel je voor: de hele vlucht lang een hysterisch krijsende Milou die niet rustig te krijgen is en zuchtende medereizigers die je boos aankijken terwijl ze iets tegen elkaar mompelen.

We zijn 2 keer eerder met Milou gevlogen. De eerste keer toen ze 3 maanden oud was, ook naar Israel. Dat was easypeasy. Baby kreeg een "bassinet" en heeft de hele vlucht heerlijk geslapen.
De tweede  keer was naar Mallorca. Terwijl ik op de heenweg meerdere keren hardop uitriep dat onze baby echt de allerbeste reiziger is (wat vriendje nogal genant vond), heb ik op de terugweg letterlijk gehuild. En Milou ook. De hele freaking vlucht. Ze bleek koorts te hebben. Geen pretje.Tony en ik hebben haar omstebeurt meegenomen naar achter in het vliegtuig zodat anderen niet teveel last van haar hadden. Overigens waren de medepassagiers erg begripvol. Het waren senioren met gehoorapparaatjes. Die aan/uit knop is wellicht plezierig geweest voor hen.

Anyhow, ik was dus best gespannen voor deze vlucht die een stuk langer is dan de vorige en ook nog eens tijdens "slaapjestijd" van Milou.

Kinderen tot 2 jaar mogen gratis mee op schoot. Wil je een extra stoel dan betaal je ongeveer 70% van de normale prijs. Omdat de vliegtijd nog te overzien leek, kozen wij voor optie 1.

Goede keuze, want de derde stoel naast ons bleef leeg.
Geheel soepeltjes is de vlucht niet verlopen. Toen het tijd was om te slapen ontpopte zich een klein drama. Ik kan normaliter goed tegen het gehuil vam mijn lieve baby. Maar in het vliegtuig raak ik snel radeloos. Heeft toch te maken met de mensen om me heen en met de  gedachte dat ze nu hoogswaarschijnlijk de hele vlucht zal gaan huilen.

Na pak 'm beet 45 helse minuten is Milou op mijn schoot, buik tegen buik in slaap gevallen. Alles begon zeer te doen, maar ik heb volgehouden en ben muisstil blijven liggen! Met als resultaat dat er een slaapje van welgeteld 53 minuten werd gedaan. Geen verkeerde prestatie.

De rest van de vlucht verliep wat onrustig, maar was te doen. Ontspannen vliegen, zoals vroeger, met lekker een boekje of serietje erbij is - voor nu - even verleden tijd.

Maar, we zijn er. En als je de kosten en baten naast elkaar afweegt lijkt 45 minuten in drama tegen 6 weken in Israel wel op te wegen.

De komende dagen gaan we Jerusalem verkennen. Zin in!